Durakoğlu konfeksiyon şirketi patronu, hiçbir açıklama yapmadan fabrikayı ve işçileri bırakarak kaçtı. 200 işçi iki aylık maaşları, tazminatları ve fazla mesai ücretlerini alamadı. Alacaklı şirketler icra yoluyla makinalara ve ürünlere el koyarken, sendikasız olan işçiler bir anda işsiz ve parasız kaldı.
İşçilerin herhangi bir örgütlülüğü ve sendikaları olmadığı için sendikal destek ve dayanışmadan da yoksun bulunuyor. İşçilerin birden bire yalnızlık, çaresizlik, yoksulluk ve işsizlikle karşı karşıya kalması, onlarda büyük bir moral bozukluğuna yol açtı. Evlerinin geçimleri, çocuklarının eğitimleri, işsizlik ve hayat pahalılığı karşısında ne yapacaklarını bilemeyen ve sinir krizi geçiren işçilere tanık olduk.
Kriz dalgası işçileri vurmaya devam ediyor. İflas eden tekstil şirketi işçileri birikmiş alacaklarını alamadan işsiz kaldı.
İstanbul-Küçükçekmece’de faaliyet gösteren Durakoğlu konfeksiyon işletmesi, iki gün önce üretimi durdurarak işçilere işbaşı yaptırmadı. İşçilere herhangi bir açıklama yapılmadı. İşçiler bir açıklama ve alacakları için önceki gün gece yarısına kadar fabrikanın önünde bekledi.
Patronlar ortadan kaybolurken, iki gün sonra şirket yöneticileri hiçbir açıklama yapmadan işçilere çıkış belgelerini verdi.
Genellikle Zara, LCW gibi markalara çalışan şirketin iflas ettiği yorumları yapılıyor. Fabrikaya gelen polis, işçilerin makinalara ve işyerine zarar vermelerini önlemek için icraya gelenlerin dışında işçileri içeri girmesini engelledi.
İşçiler sorunlarını kimle paylaşacağını ve ne yapacaklarını bilmeden işletme önünde beklerken, DİSK-Deriteks sendikası avukatı ve dayanışma için gelen bir sendika emekçisiyle yapılabilecekler konusunda görüştüler. Emek dostu hukukçunun ve sendika emekçisinin yanlarında olması işçilere moral oldu. İşçiler yasal hakları olarak işsizlik maaşları için İŞKUR’a başvurdu. Bu da işçiler açısından hiç yoktan teselliydi.
Durakoğlu konfeksiyonda değişik sürelerle çalışanların yanı sıra 10 yıllık işçiler ve yaklaşık 90 kadın işçi bulunuyordu. Asgari ücretle çalışan işçilerin içinde örneğin makinacılar 2.200 tl aylık ücret alıyor. İşçiler genellikle haklarının bilincinde değil. Kadın işçiler içerisinde okuma-yazma bilmeyenler, ne yapacağını, nereye başvuracağını bilemeyenler var. Tekstil sektörünü bilen birkaç usta işçi ise başka işletmelerde iş bulmuşlar.
Fabrikada sendikal çalışma veya herhangi bir işçi dayanışma örgütlenmesi yok. İki yıl önce sendikal çalışma için gelen sendika temsilcileri patronun adamları tarafından tehdit edilerek işyerinden ve işçilerden uzak tutulmuş. İşçiler tavırsız kalmış.
İşçiler yaşadıkları olaydan sonra sendikalı olmadıklarına, aralarındaki birlik ve beraberliğin olmadığına yönelik eleştirileri dile getiriyor. Bu yaşadıkları onlara büyük ders olmuş durumda. Alacak haklarının uzun sürecek yargı sürecine yayıldığını, belki de hiç alamayacaklarını anlayarak kayıplarına ilaveten bir de üzüntü yaşadılar.
emek.org.tr
