Dün İstanbul’da G20 ülkeleri ile yapılmaya başlanan ve 4 gün sürecek olan 9. Uluslararası İş Sağlığı Güvenliği Kongresi’ne katılan Binali Yıldırım, iş cinayetlerinde suçun büyük oranda işçi kaynaklı olduğunu savundu.
İSİG Meclisi tespitlerine göre, 2018 Nisan ayında en az 177 işçi iş cinayetlerinde yaşamını yitirdi.
İSİG Meclisi Nisan ayı iş cinayetleri raporunda ise yaptığı değerlendirmede şu sonuçları açıklamıştı:
“Elimize yeni ulaşan bilgiler ışığında Ocak ayında en az 144, Şubat ayında en az 128, Mart ayında en az 126 ve Nisan ayında en az 177 işçi olmak üzere; Türkiye’de 2018 yılının ilk dört ayında en az 575 işçi iş cinayetlerinde yaşamını yitirdi…
Ölenlerin 10’u kadın işçidir. 167’si erkek işçi, Kadın işçi cinayetleri tarım, tekstil, eğitim, büro ve sağlık işkollarında gerçekleşti…
8 mülteci/göçmen işçi yaşamını yitirdi. Mülteci/göçmen işçilerin 4’ü Afgan, 3’ü Suriyeli ve 1’i Azeri…
Ölümler en çok tarım, inşaat, ticaret/büro, taşımacılık, belediye, enerji ve sağlık işkollarında gerçekleşti. OHAL sonrası üst üste iki aydır sanayi işçilerinin iş cinayetlerindeki oransal artışında azalma görüldü…
En fazla ölüm nedeni trafik/servis kazası, ezilme/göçük ve yüksekten düşme. Her ay bu nedenler sıralama değiştirerek ilk üç sırada yer alıyor…
Ölenlerin 1’i (yüzde 0,56) sendikalı işçi, 176 işçi ise (yüzde 99,44) sendikasız. Sendikalı işçi belediye işkolunda çalışıyordu. Diğer yandan ölen başka sendikalı işçiler de olabilir. Ancak kâğıt üzerinde olan sendikal üyeliklerinin gerçek bir örgütlülük olmaması ve birçok sendikanın ölen üyelerini sahiplenmemesi sonucu net bir bilgi verme şansımız olmadığını da belirtelim…”
AKP iktidarı sürecinde yaşanan iş cinayetlerinde en az 21 bin 22 işçi yaşamını yitirdi
İSİG Meclisi, AKP hükümetleri döneminde iş cinayetlerinin devam ettiğini ve gerekli önlemlerin sağlanamadığı bu dönem değerlendirilerek şu sonuçlar çıkarılıyor;
“1- Ülkemizde hüküm süren durum bir iş cinayetleri rejiminin varlığıdır. Soma, Davutpaşa, Ermenek, Ostim, Torunlar, Esenyurt gibi birçok işçi katliamı bu dönemde yaşanmıştır.
2- Esnek ve güvencesiz çalıştırma olağan hale getirilmiş ve neredeyse tüm kamu kurumları özelleştirilmiştir.
3- Sendikal hareket baskı altına alınmış, sendikalaşan işçiler işten atılmış ve iktidara bağlı sendikalar egemen hale getirilmiştir.
4- Köyden kente göç hızlanmış ve neredeyse tamamlanmış, emek rekabeti ile de ücretler düşürülmüş ve yoksulluk kitleselleşmiştir.
5- 4+4+4 eğitim sistemiyle çocuk işçilik yaygınlaşmış ve milyonları kapsamıştır.
6- Emeklilik yaşı kademeli olarak 65’e çıkarılmıştır. Emekli olduğu halde çalışan, emeklilik yaşını beklediği için çalışmak zorunda kalan ve emekli olma hakkını sigortasız çalıştığı ya da sigortası düzenli yatırılmadığı için kazanamayan milyonlarca yaşlı işçi vardır.
7- Kadınlara yönelik açıklanan program ve paketler, kadını yarı zamanlı çalıştırarak aile içine hapsetmeyi ve ucuz işgücünü kadın üzerinden yaygınlaştırmayı hedeflemiştir.
8- Yanlış dış ve iç politikalar sonucu milyonlarca göçmen (özellikle Suriyeli ve şimdi de Afgan göçü) Türkiye’de güvencesiz olarak çalışmaktadır. Beraberinde birçok sosyal sorun yaşanmaktadır.
9- Taşerona kadro düzenlemesi adı altında binlerce işçi güvenlik soruşturmaları bahane edilerek işsiz bırakılmıştır.
10- OHAL ile beraber Cumhurbaşkanının ifade ettiği gibi patronlar lehine grev yasakları ilan edilmiştir.
11- İşte tüm bu politikalar sonucu iş cinayetleri artmış ve meslek hastalıkları tamamen görünmez hale getirilmiştir.”
emek.org.tr
