Bu yazı, yaşam istencinin ihmale uğradığı bu üç filmden artakalan cümledeki kaderciliğe, nihilizme, öğrenilmiş çaresizlik gibi boy veren sinizme, bir ilke dahi olmayan umutsuzluğa, dinmemiş acıların sızıya evrilmesine, ama en çok sahne sahne tuzağa çeken kayıtsızlığa ve günün sonunda bütün ...
Hakikatin ne olduğu konusunu, bugünden baktığımızda manipüle edilen yığınlar üzerinden ele alması ve metaforik olarak kocaman bir obruğu seçmesi de, filmin en başarılı tarafıydı sanırım.